/

Afazja i co dalej?

Afazja może być wywołana przez udar mózgu, uraz głowy lub guz w obrębie czaszki. Występuje również pierwotna afazja postępująca, której etiologia nie jest do końca znana.


Każda osoba z afazją doświadcza jej w inny sposób. Niektóre osoby nie mogą mówić w ogóle, niektóre używają zaledwie kilku słów. Są pacjenci, którzy nie mogą pisać, czytać lub liczyć.

W związku z tym codzienne zwykłe aktywności, takie jak: rozmowy z najbliższymi, załatwianie spraw w urzędach, bankach, oglądanie telewizji mogą stać się nagle źródłem głębokiej frustracji i złości, zarówno dla osoby z afazją, jak i jej rodziny, opiekunów, przyjaciół.

Ludzie komunikują się ze sobą na co dzień, w najróżniejszych sytuacjach, więc życie z afazją staje się prawdziwym wyzwaniem, zarówno dla osób z afazją, jak i ich opiekunów.

Dla osób z afazją trudnością jest:

  • nawiązywanie kontaktów
  • zapamiętywanie imion
  • czytanie książek i gazet
  • rozmowa przez telefon
  • śledzenie informacji w radiu lub telewizji
  • liczenie pieniędzy
  • proste działania matematyczne
  • wyrażanie myśli

Dla rodziny problemem może być:

  • zwolnione tempo mowy
  • rozumienie tego co mówi osoba z afazją
  • znalezienie informacji na temat afazji
  • zapewnienie osobie z afazją odpowiedniej terapii neurologopedycznej/neuropsychologicznej

Dlatego afazji prowadzi do:

  • izolacji
  • problemów z relacjami
  • złości
  • brakiem poczucia pewności siebie
  • nudą
  • depresją
  • niepewnością
  • zmianą sposobu życia

W związku z tym, że komunikowanie się jest tak potrzebne w codziennym życiu, pracy, relacjach to powrót do normalnego życia z afazją staje się ciężką walką.

Rozpoczęcie indywidualnej terapii neurologopedycznej to początek drogi, która może być długa, kręta, czasem wyboista.

Zaangażowanie członków rodziny w proces terapeutyczny na pewno skraca czas rehabilitacji, powoduje łatwiejszy powrót do dawnych relacji lub budowanie ich na nowo z zachowaniem szacunku dla osoby z afazją.

Warto również korzystać z grupowej terapii afazji, która powinna stanowić uzupełnienie i kontynuację terapii indywidualnej, a koncentruje się na sytuacjach komunikacyjnych z prawdziwego życia. Grupy oferują bardziej naturalne środowisko i pomagają ludziom budować relacje przez dzielenie się z innymi swoimi doświadczeniami.

Najważniejszym celem neurologopedycznej terapii indywidualnej czy grupowej powinna być praca nad osiągnięciem maksymalnej samodzielności komunikacyjnej osoby z afazją.

W zależności od stopnia zaburzeń mowy i typu osobowości dla każdego pacjenta ta samodzielność oznaczać będzie co innego. Dla jednych będzie to budowanie pewności siebie w kontaktach z obcymi ludźmi, dla innych powrót do całkowitej niezależności od członków rodziny, a w sytuacjach dnia codziennego np. samodzielne zrobienie zakupów w sklepie osiedlowym lub wyjście do kina z grupą znajomych „jak za dawnych czasów”.

Więcej informacji o terapii afazji znajdziesz w naszym poradniku, dostępnym tutaj (link).

Izabela Olejniczak Pachulska
Izabela Olejniczak Pachulska
dyrektorka fundacji, neurologopeda, pedagog, trener. Jej zainteresowania są skupione na budowaniu modelu holistycznej pomocy osobom z afazją. Autorka programu „chóru osób z afazją”, posiada certyfikat osoby towarzyszącej do pracy z seniorami wg M. Montessori wydany wspólnie przez Polskie Stowarzyszenie Montessori wraz z Institut fur Lebensbegleitendes Lernen w Wiedniu, trener SCA™ (Supported Conversation for Adults with Aphasia) przy Institute of Aphasia w Toronto, trener funkcji poznawczych Instrumental Enrichment (EI).