Afazja może być wywołana przez udar mózgu, uraz głowy lub guz w obrębie czaszki. Występuje również pierwotna afazja postępująca, której etiologia nie jest do końca znana.
Każda osoba z afazją doświadcza jej w inny sposób. Niektóre osoby nie mogą mówić w ogóle, niektóre używają zaledwie kilku słów. Są pacjenci, którzy nie mogą pisać, czytać lub liczyć.
W związku z tym codzienne zwykłe aktywności, takie jak: rozmowy z najbliższymi, załatwianie spraw w urzędach, bankach, oglądanie telewizji mogą stać się nagle źródłem głębokiej frustracji i złości, zarówno dla osoby z afazją, jak i jej rodziny, opiekunów, przyjaciół.
Ludzie komunikują się ze sobą na co dzień, w najróżniejszych sytuacjach, więc życie z afazją staje się prawdziwym wyzwaniem, zarówno dla osób z afazją, jak i ich opiekunów.
Dla osób z afazją trudnością jest:
- nawiązywanie kontaktów
- zapamiętywanie imion
- czytanie książek i gazet
- rozmowa przez telefon
- śledzenie informacji w radiu lub telewizji
- liczenie pieniędzy
- proste działania matematyczne
- wyrażanie myśli
Dla rodziny problemem może być:
- zwolnione tempo mowy
- rozumienie tego co mówi osoba z afazją
- znalezienie informacji na temat afazji
- zapewnienie osobie z afazją odpowiedniej terapii neurologopedycznej/neuropsychologicznej
Dlatego afazji prowadzi do:
- izolacji
- problemów z relacjami
- złości
- brakiem poczucia pewności siebie
- nudą
- depresją
- niepewnością
- zmianą sposobu życia
W związku z tym, że komunikowanie się jest tak potrzebne w codziennym życiu, pracy, relacjach to powrót do normalnego życia z afazją staje się ciężką walką.
Rozpoczęcie indywidualnej terapii neurologopedycznej to początek drogi, która może być długa, kręta, czasem wyboista.
Zaangażowanie członków rodziny w proces terapeutyczny na pewno skraca czas rehabilitacji, powoduje łatwiejszy powrót do dawnych relacji lub budowanie ich na nowo z zachowaniem szacunku dla osoby z afazją.
Warto również korzystać z grupowej terapii afazji, która powinna stanowić uzupełnienie i kontynuację terapii indywidualnej, a koncentruje się na sytuacjach komunikacyjnych z prawdziwego życia. Grupy oferują bardziej naturalne środowisko i pomagają ludziom budować relacje przez dzielenie się z innymi swoimi doświadczeniami.
Najważniejszym celem neurologopedycznej terapii indywidualnej czy grupowej powinna być praca nad osiągnięciem maksymalnej samodzielności komunikacyjnej osoby z afazją.
W zależności od stopnia zaburzeń mowy i typu osobowości dla każdego pacjenta ta samodzielność oznaczać będzie co innego. Dla jednych będzie to budowanie pewności siebie w kontaktach z obcymi ludźmi, dla innych powrót do całkowitej niezależności od członków rodziny, a w sytuacjach dnia codziennego np. samodzielne zrobienie zakupów w sklepie osiedlowym lub wyjście do kina z grupą znajomych „jak za dawnych czasów”.
Więcej informacji o terapii afazji znajdziesz w naszym poradniku, dostępnym tutaj (link).