Dla wielu osób z afazją i ich terapeutów od wskazywania przedmiotów rozpoczyna się cały proces terapeutyczny.
Jak zacząć?
Przede wszystkim należy sprawdzić, czy pacjent posiada zdolność wskazywania przedmiotów.
Zdarza się, że u pacjentów występuje apraksja ideomotoryczna, znana też pod nazwą apraksji wyobrażeniowej lub ruchowej. Jest to zaburzenie związane ze świadomą kontrolą ruchu kończyn. Osoba wie, co ma fizycznie zrobić, ale poproszona o to nie jest w stanie wykonać poleconego ruchu. W praktyce oznacza to, że wykonuje ruchy spontanicznie, a upośledzenie tej czynności ujawnia się wyłącznie w sytuacji poproszenia o jej wykonanie.
Jak to sprawdzić?
- Wyciągnąć rękę w geście wskazywania i poprosić o wykonanie tej samej czynności (jeśli osoba, z którą pracujemy, nie jest w stanie tego uczynić, możemy wziąć jej niesparaliżowaną rękę i wykonać za nią tę czynność, to znaczy ułożyć w geście wskazywania. Pamiętajmy, żeby zawsze robić to za zgodą pacjenta).
- Następnie połóżmy na stole przedmiot (np. klocek) i poprowadźmy palec wskazujący tak, aby dotknął klocka. Dodajmy do tego krótki komunikat: „Tak wskazujemy”.
- Czynność należy wykonać kilkakrotnie. Powtarzamy ją aż do momentu, kiedy osoba będzie w stanie wykonać ją samodzielnie.
Są pacjenci, którzy lepiej sobie radzą, wykorzystując do wskazywania inną niż palec wskazujący część ciała, na przykład łokieć lub pięść.
Zdarza się również, że wskazywanie wzrokiem jest dla pacjentów najłatwiejsze. Pamiętajmy wtedy o umieszczeniu przedmiotów w dość dużej odległości od siebie, by mieć pewność, na który przedmiot patrzy badana osoba.
Literatura:
Walsh, K., Darby, D. (2008). Neuropsychologia kliniczna Walsha. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne.
Pąchalska, M. (2008). Rehabilitacja neuropsychologiczna. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej.
